Πιθανώς να είστε εξοικειωμένοι με τον όρο «Δείκτης Μάζας Σώματος» (ΔΜΣ). Στην ουσία αποτελεί το πηλίκο του Βάρους (σε kg) / του Ύψους στο τετράγωνο (Υ2) και χρησιμοποιείται για την αδρή κατηγοριοποίηση ενός ατόμου, ως λιποβαρές, φυσιολογικού βάρους, υπέρβαρο ή παχύσαρκο. Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να διακρίνει το ποσοστό «λίπους» (λιπώδους μάζας) ή των μυών (μυϊκής μάζας) ενός ατόμου.
Για την αξιολόγηση αυτών, χρησιμοποιούνται μέθοδοι μέτρησης της σύστασης σώματος. Μια μέτρηση που ειδικά σε ογκολογικούς ασθενείς είναι ιδιαίτερα σημαντική. Συνήθως, έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα ενός ασθενούς που είναι λιποβαρής και πιθανώς «καχεκτικός». Παρόλα αυτά, ειδικά στη σύγχρονη εποχή, τα ποσοστά των υπέρβαρων ή παχύσαρκων ογκολογικών ασθενών αυξάνονται και πλέον γνωρίζουμε, πως υπάρχει πιθανότητα ένα παχύσαρκο άτομο να έχει μειωμένη μυϊκή μάζα, μυϊκή δύναμη, ή/και λειτουργικότητα. Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται ως σαρκοπενική παχυσαρκία και πλήθος μελετών την έχουν συσχετίσει με αυξημένη τοξικότητα από τη θεραπεία και μειωμένη επιβίωση.
Η ακούσια απώλεια σωματικού βάρους και μυϊκής μάζας σε παχύσαρκα άτομα δεν γίνεται συχνά αντιληπτή από τους επαγγελματίες υγείας, όπως και από τους ίδους τους ασθενείς και τους συγγενείς τους
Στην πράξη, δυστυχώς, δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή από τους επαγγελματίες υγείας, καθώς η απώλεια της μυϊκής μάζας πραγματοποιείται «κάτω» από την περίσσεια του σωματικού λίπους. Επιπλέον, ενδέχεται ο παχύσαρκος ασθενής να «χάνει» ακούσια βάρος (η ακούσια απώλεια σωματικού βάρους παρατηρείται συχνά σε ορισμένους τύπους καρκίνου), ωστόσο, η απώλεια να υποεκτιμάται τόσο από τους ίδιους τους ασθενείς όσο και από τους συγγενείς τους, καθώς θεωρείται λανθασμένα ως επιθυμητό γεγονός.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως θα πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στο θέμα της αξιολόγησης των υπέρβαρων/παχύσαρκων ασθενών. Είναι σημαντικό να μην λαμβάνεται υπόψη μόνο η «εικόνα του σώματος» αλλά να πραγματοποιείται, από τους επαγγελματίες υγείας, ανά τακτά χρονικά διαστήματα η ανίχνευση του διατροφικού κινδύνου (λαμβάνονται υπόψη παράμετροι, όπως η διαταραχή της όρεξης, η απώλεια σωματικού βάρους κ.ά.) σε όλους τους ασθενείς, ανεξάρτητα από το ΔΜΣ και το σωματικό βάρος, ώστε να πραγματοποιηθεί στη συνέχεια, αν κριθεί απαραίτητο, διατροφική αξιολόγηση και να δοθεί η κατάλληλη διατροφική υποστήριξη.